Obesitas en BPA

Het vermeende verband tussen hormoonverstorende plastics— chemicaliën zoals BPA—en obesitas was aanvankelijk deels gebaseerd op observaties dat de toename van chemische blootstelling leek samen te vallen met de opkomst van de obesitas-epidemie, maar misschien is dat puur toeval. Er zijn heel veel andere veranderingen in de afgelopen halve eeuw, zoals een verhoging van fast food consumptie en het kijken naar tv die gezien kunnen worden als simpelere verklaringen.

Maar waarom worden onze huisdieren ook steeds dikker? Fido drinkt niet méér frisdrank. Natuurlijk, hoe vaker we kijken naar Seinfeld herhalingen, des te minder we wellicht de hond kunnen uitlaten, maar hoe zit het met onze katten? Nou, misschien geven we zowel hen als onze kinderen een paar traktaties teveel? Dat zou een eenvoudigere verklaring lijken dan een doordringende obesitas veroorzakende chemische stof in het milieu die zich opbouwt in voedselketens van huisdier en persoon;

Maar hoe kunnen we dit verklaren?

Een studie van meer dan 20.000 dieren uit 24 bevolkingsgroepen, en we worden allen dikker. De kans dat dit gewoon zou kunnen gebeuren door toeval is 1 op 10 miljoen. Grote en aanhoudende toename van lichaamsgewicht, zelfs in dieren die geen toegang hebben tot automaten of als je gymles hebt op school. Dus misschien is een milieuvervuilende stof betrokken. Uiteraard zijn we blootgesteld aan een cocktail van nieuwe chemische stoffen, naast BPA. Maar de reden dat onderzoekers zich hierop hebben gefocust is door experimenten als deze, waaruit blijkt dat BPA de productie van nieuwe vetcellen kan versnellen. Tenminste, in een petrischaal. Maar dit was bij meer dan duizendmaal de gevonden concentratie in de bloedbaan van de meeste mensen.

We wisten niet of het hetzelfde zou gebeuren bij gebruikelijke hoeveelheden, tot nu. De meeste mensen hebben tussen 1 en 20 nanomol in hun bloed, en zelfs bij 1 nanomol een belangrijke impuls in de productie van menselijk vetcellen. Dus zelfs lage niveaus kunnen een probleem zijn. Maar, nogmaals, ook dat is in een petrischaal.

Hoe zit het met mensen?

Waarom niet gewoon het lichaamsgewicht meten van een populatie die blootgesteld is aan de chemische stof, vergeleken met een populatie die niet blootgesteld is aan de chemische stof? Omdat er vrijwel geen niet-blootgestelde populaties zijn. Het spul is overal.

Oké, hoe zit het dan met mensen met hogere niveaus vergeleken met mensen met lagere niveaus? Goed gedacht, dat is wat onderzoekers van NYU deden, en de hoeveelheid BPA die door de lichamen van kinderen en adolescenten vloeiden was aanzienlijk geassocieerd met obesitas. Maar omdat het een cross-sectionele studie was, een momentopname, weten we niet wat er eerst kwam. Misschien zorgden de BPA niveaus niet voor obesitas; misschien heeft de obesitas geleid tot hoge niveaus BPA, aangezien de chemische stof wordt opgeslagen in vet. Of misschien is BPA gewoon een teken voor dezelfde soorten bewerkte voedingsmiddelen die je dik kunnen maken.

Wat we nodig hebben zijn toekomstige studies waarin je de blootstelling meet en je mensen dan een tijdje volgt, maar we hebben echter nog nooit zoiets gehad, tot nu. En inderdaad: hogere niveaus BPA en andere soorten plastic, chemicaliën, waren aanzienlijk geassocieerd met snellere gewichtstoename gedurende de eerstvolgende tien jaar. Oké. Dus hoe kunnen we uit de buurt van dat spul te blijven?

Hoe BPA vermijden

We ademen een deel in door stof en een deel door onze huid heen waarbij BPA bevattende delen worden aangeraakt, 90% van de blootstelling komt voort uit onze voeding. Hoe weet je dat? Je hebt mensen die vasten en die enkel water drinken uit glazen flessen voor een aantal dagen, en hun BPA daalt maar liefst het tienvoudige. Vasten is echter niet lang vol te houden.

Wat als je een 3-daagse verse voedsel interventie zou doen, waarbij families voor een paar dagen weg zouden stappen van ingeblikte en bewerkte voedingsmiddelen? Je kunt inderdaad een aanzienlijke daling van de blootstelling aan BPA krijgen. Of je kunt het tegenovergestelde experiment doen, het toevoegen van een portie soep uit blik aan het dagelijkse dieet, en dan zie je een stijging van BPA niveaus van duizend procent in hun urine, in vergelijking met een portie soep bereid met verse ingrediënten. Ze gebruikten een kant-en-klaar blik soep. Dit blik bevat in het grootste onderzoek van Noord-Amerikaanse voeding ongeveer 85% minder BPA dan geconcentreerde soepen. Maar het ergste van het ergste bleek tonijn in blik te zijn.

Nutritionfacts is een non-profitorganisatie die gratis dagelijkse wetenschappelijke updates geeft over de laatste nutritionele studies op een korte, verstaanbare wijze over meer dan duizend onderwerpen.

Dr. Michael Greger bracht een boek uit: ‘Hoe overleef je?’. Het werd meteen een New York Times bestseller. Het beschrijft hoe voeding, wetenschappelijk bewezen, ziekte kan voorkomen en genezen. Alle opbrengsten van het boek gaan naar een goed doel!