Microplastics in vis en schaaldieren

Het ontstaan van een milieuprobleem

In 1869 werd patent aangevraagd voor een nieuwe substantie ter vervanging van olifantenivoor voor de productie van biljartballen en de kunststofindustrie werd geboren. Ironisch genoeg begon het als een maatregel die op instandhouding gericht was, maar is nu veranderd in een milieuprobleem. Honderdduizenden tonnen triljoenen kleine plastic deeltjes zweven nu op het oppervlak van de zee.

Dit is hoe het werkt, plastic voorwerpen zoals waterflessen raken versleten en breken af in kleinere en kleinere stukken, of plastic microbolletjes die vanuit onze gootstenen in de riolen stromen. Plastic microkorrels worden vaak gebruikt als een scrubmiddel in persoonlijke verzorging en cosmetische producten, zoals gezichtsreinigers, douchegels en tandpasta, en tot 94.000 microbolletjes kunnen in één keer in de afvoer terechtkomen. Wanneer je de oceanen doorkruist, kun je dezelfde bolletjes vinden als in je gezichtsscrubs. Miljarden ton plastic komen jaarlijks in het milieu terecht.

Gevolgen voor onze gezondheid

De reden dat dit een probleem is, komt omdat het plastic giftige stoffen uit het water verzamelt en ze vervolgens tezamen met alle chemicaliën die oorspronkelijk in het plastic zitten, in maritieme organismen, in de voedselketen verplaatst om zo uiteindelijk op ons bord te belanden. De mogelijke schadelijke effecten op mensen omvatten: “Veranderingen in chromosomen die leiden tot onvruchtbaarheid, obesitas en kanker.”

Wacht even, laten we een stapje terug doen en het bewijs bekijken. Plastic komt terecht in de oceanen, maar komt het wel in de vis?

Ja, het is aangetoond dat microplastics door vissen en andere vis en schaaldieren worden ingeslikt.

Maar eten we dan ook vis die plastic inslikt?

Ja, we eten vis die plastic inslikt. Maar poepen we het plastic niet uit?

Microdeeltjes die klein genoeg zijn kunnen daadwerkelijk worden geabsorbeerd door de darmwand en in onze bloedbaan. Deze “opname van ingenomen microdeeltjes in dunne darmweefsels en in secundaire organen is veranderd van een anekdotisch fenomeen naar een erkend en meetbaar proces. ” Maar dat is bij knaagdieren. Alleen omdat het is aangetoond bij verschillende laboratoriumdieren, weet je nog niet of het bij mensen gebeurt… totdat je het op de proef hebt gesteld.

Wat het meest in de buurt komt is het werken met menselijke placenta’s na de bevalling en wat ze hebben gevonden is dat plastic microdeeltjes inderdaad door de placentale barrière kunnen dringen vanuit de moederlijke bloedstroom; dus als het in de bloedsomloop van een zwangere vrouw zou kunnen komen kan het ook in de bloedbaan van haar baby terechtkomen.

De reden dat dit problematisch is, is dat plastic afval een bron van giftige chemicaliën kan zijn, zowel de chemische toevoegingen in het plastic zelf, als de vervuiling die het plastic opneemt vanuit het water wat dan later in het lichaam kan worden vrijgegeven.

BPA-concentraties in vis en schaaldieren

BPA is één van de chemische toevoegingen die van het plastic zelf kan komen. Aangezien BPA-concentraties zijn gemeten in plastic afval, kunnen microplastics een belangrijke bron van BPA in vis en schaaldieren zijn, maar niemand heeft er echt naar gekeken… tot nu :

Dit artikel onderzoekt BPA-niveaus in de eetbare delen van vis en schaaldieren. Volgens dit artikel bevatten vis en schaaldieren één van de hoogste BPA-besmettingsniveaus. Maar is dat omdat ze keken naar ingeblikte visproducten zoals tonijn en sardines? Fabrikanten kunnen BPA rechtstreeks aan de binnenkant van voedselblikken gebruiken. Het blijkt dat BPA ook kan lekken uit het plastic in de oceanen, wat een directe besmetting van vissen veroorzaakt. Sommigen beweren dat deze BPA-milieuverontreiniging bij vissen slechter kan zijn dan de BPA uit de blikken zelf, maar je weet het niet… totdat je de proef op de som neemt :

Hierboven zijn de BPA-niveaus die worden gevonden in ingeblikte visgerechten. Je kunt zien dat de hoogste niveaus zijn gevonden in tonijn, kokkels, sardines en blauwe zwemkrab maar deze waren allemaal ingeblikt; dus je weet niet hoeveel van het blikje komt versus de vis en schaaldieren zelf, totdat je naar niet-ingeblikte vis en schaaldieren kijkt, en soms werden zelfs hogere niveaus gevonden in verse weekdieren, mosselen, platvis en kabeljauw, zoals je in de tabel hieronder kan zien :

Dat is niet goed, omdat plastic chemicaliën zoals BPA bekende hormoonverstoorders zijn. En bovendien kunnen in vet oplosbare verontreinigende stoffen uit het zeewater zich vastklemmen aan de oppervlakten van microplastics en mogelijk een extra risico vormen.

Nutritionfacts is een non-profitorganisatie die gratis dagelijkse wetenschappelijke updates geeft over de laatste nutritionele studies op een korte, verstaanbare wijze over meer dan duizend onderwerpen.

Dr. Michael Greger bracht een boek uit: ‘Hoe overleef je?’. Het werd meteen een New York Times bestseller. Het beschrijft hoe voeding, wetenschappelijk bewezen, ziekte kan voorkomen en genezen. Alle opbrengsten van het boek gaan naar een goed doel!